Terug naar mijn jeugd

Ik moet een jaar of vijf zijn geweest, toen ik met mijn ouders in De Hangaarts kwam wonen. Huisnummer 12 om precies te zijn. In mijn herinnering was deze buurt redelijk jong en netjes. Een deel van de zogenaamde ‘elite’ woonde hier ook. Het was een bruisende wijk, met veel vriendenclubs en verenigingen. Met vaste ontmoetingsplekken zoals de Emmauskerk, winkelcentrum De Bongerd, de Galamaschool, VVL en later ook het zwembad en de sporthal.

In deze wijk trokken mensen meer met elkaar op. Zo was er ieder jaar een grote wijk-BBQ op een centraal plein. Tussen de garages werden sportactiviteiten georganiseerd en bouwden wijkbewoners maanden aan carnavalswagens. Carnavalsgroep De Hangaarts heeft menig prijs bij de Olde Waskupen weggesleept. Op zondag, tijdens de grote optocht, en op maandag met de Kinderoptocht, gooide de groep hoge ogen. Na de optocht zochten de feestvierders elkaar weer op. De ene keer aan de bar bij restaurant De Bongerd, de andere keer in de kantine van de sporthal. Ik heb er, samen met mijn vrienden die ook in deze wijk woonden, een heerlijke tijd gehad.
Als je van opa of oma een paar centen kreeg, rende je naar de supermarkt van Piet Willemsen of de bakkerij van Marietje Gunsing om snoep te kopen. Als je genoeg geld had voor een frietje, ging je direct naar snackbar De Bongerd. Keesje Koldewijn, en later Bennie- en Dinie Ruikes stonden daar aan het roer. Had je nog meer te besteden, bracht je je geld naar de Rabobank. Ja er was een heus bijkantoor met twee baliemedewerkers. Deed je radio of TV het niet meer, geen probleem. De vader van mijn vriend Frank Hendricksen, Gerritje, kreeg alles in zijn elektrozaak weer aan de praat. Het was echt een prima winkelcentrum. Iedere week veegden winkeliers het terrein en nergens waren sporen van verloedering.
Eind oktober 2022 was ik weer eens terug in de wijk. Nu door mijn functie bij de gemeente Montferland. Het zag er niet best uit. De verloedering had toegeslagen. Alleen de snackbar was nog open. Zelfs de Emmauskerk was verdwenen. In gedachten zag ik mijn plekje in het koor tijdens mijn Heilige Communie. Er stond nu een rij huizen…

Gelukkig heeft de gemeente besloten om dit gebied aan te pakken. Om het weer te laten aansluiten bij de wijk. Er is geluisterd naar wensen van buurtbewoners. Er worden samen plannen gemaakt. Ik gun iedereen weer net zo’n fijne buurt als in mijn jeugd. Het zal mij niets verbazen dat dit ook gaat lukken. Samen de schouders eronder!